Μια φορά κι έναν καιρό...
Θυμόμαστε τις «παλιές, καλές μέρες» της αυτοκίνησης, αλλά δεν τις αναπολούμε καθόλου!Με τους 4Τ να μπαίνουν στα «40», τα ταξίδια στο παρελθόν όλων μας εδώ στο περιοδικό, θέλοντας και μη, πληθαίνουν, σκαλίζοντας μνήμες ξεθωριασμένες, που πρόθυμα θα θέλαμε να μοιραστούμε με όσους είναι κοντά μας. Και, βέβαια, το να διηγείσαι τακτικά ιστορίες από τα παλιά, εκτός του ότι είναι ένα σημάδι ότι... μεγαλώνεις, χρειάζεται και προσοχή, γιατί μπορεί να γίνεσαι βαρετός, αν όχι γραφικός. Αντιπαρερχόμαστε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, και ταξιδεύουμε 20 χρόνια πριν, όταν ακόμη χωρίζαμε τα αυτοκίνητα σε... λεμόνια και πορτοκάλια, σε αυτοκίνητα φούσκες, δηλαδή, ή αξιοπρεπή προϊόντα. Λεμόνια δεν παράγει πλέον η αυτοκινητοβιομηχανία, εξαιρουμένης της κινεζικής, που έχει ακόμα να διανύσει αρκετό δρόμο. Τότε, όμως, η οδική συμπεριφορά, τα φρένα και, βέβαια, οι «ειδικοί» κινητήρες (προσαρμοσμένοι στα δεδομένα της ελληνικής φορολογίας) κάποιων αυτοκινήτων επιφύλασσαν εκπλήξεις για τους οδηγούς. Με κάθε αίσθηση μετριοφροσύνης, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι ήταν ο ειδικός Τύπος που εκπαίδευσε το κοινό και συντέλεσε στο να αφανιστούν αυτά τα «φρούτα» από το τοπίο.
Το παράπονό μας τότε ήταν ότι το αυτοκίνητο, για αρκετές δεκαετίες, δεν είχε σημειώσει κάποια σημαντική εξέλιξη, σε αντίθεση, για παράδειγμα, με την αεροναυπηγική.
Σήμερα δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο. Ο σχεδιασμός, η κατασκευή, τα συστήματα ασφαλείας και ο εξοπλισμός άνεσης βελτιώνονται σημαντικά από τη μία γενιά ενός μοντέλου στην επόμενη. Το αποτέλεσμα είναι ότι, πλέον, τα περισσότερα αυτοκίνητα είναι πιο ασφαλή και πιο ραφιναρισμένα, ακόμα και από μια S-Class της εποχής! Ποιος θα το φανταζόταν κάποτε ότι οι αερόσακοι και το ABS θα έβρισκαν το δρόμο τους και στο πιο ταπεινό αυτοκίνητο πόλης; Ότι την απτή ποιότητα και τον εξοπλισμό ενός σύγχρονου κορεάτικου μικρομεσαίου θα τη ζήλευε μια παλιά γερμανική λιμουζίνα;
Οι περιγραφές των δοκιμών της εποχής είχαν αναφορές για «γυμνό μέταλλο στο εσωτερικό», «έλλειψη δεξιού καθρέφτη», «σκληρή αίσθηση κλειδαριάς», «θορυβώδη καθαριστήρα» κτλ. Πού κλιματισμός, κεντρικό κλείδωμα με τηλεχειρισμό, ηλεκτρικά ρυθμιζόμενοι καθρέφτες και ηλεκτρικά παράθυρα; Ακόμα και σε μια BMW 520i τα παράθυρα άνοιγαν με μανιβέλα...
Και, φυσικά, πολύ διαφορετική ήταν η αίσθηση στην οδήγηση: βαριά τιμόνια χωρίς υποβοήθηση, θορυβώδεις κινητήρες που χτυπούσαν «πιράκια», μπροστινό σύστημα που «ψάρευε» δεξιά-αριστερά (σε κάποιες περιπτώσεις χρειαζόσουν από μία λωρίδα εκατέρωθεν όταν βύθιζες το πόδι στο γκάζι), φρένα με κακή αίσθηση που μπλόκαραν για πλάκα και «λεβιέδες» που σε άγχωναν όποτε έπρεπε να επιλέξεις την 1η ή την όπισθεν.
Πώς συνετελέσθη ξαφνικά τέτοια επανάσταση; Όλα έχουν να κάνουν με την εξέλιξη των ηλεκτρονικών. Και δεν είναι μόνο ότι τα αυτοκίνητα έγιναν σταδιακά πιο έξυπνα. Τα εργαλεία των μηχανικών και των σχεδιαστών εξελίχθηκαν και αυτά, ενώ παράλληλα εκσυγχρονίστηκαν οι γραμμές παραγωγής.
Και, βέβαια, καθώς ένα αυτοκίνητο, όταν αντικαθίσταται από ένα νέο μοντέλο, ελάχιστα διαφοροποιείται στην τιμή του, καταλαβαίνετε πόσο ωφελημένος είναι ο καταναλωτής που παίρνει ένα τόσο καλύτερο προϊόν σε σχέση με αυτό που αγόραζε κάποτε. Γι’ αυτό και οι αυτοκινητοβιομηχανίες επηρεάστηκαν έντονα από την κρίση, αφού αυτός ο συνεχής ανταγωνισμός για την προσφορά ολοένα και καλύτερων αυτοκινήτων ελαχιστοποίησε τα περιθώρια κέρδους τους.
Το εύλογο ερώτημα είναι, αν συνεχιστεί αυτός ο ρυθμός εξέλιξης, τι μπορεί να μας επιφυλάσσει το μέλλον; Δύσκολο να δώσει κανείς μια πολύ συγκεκριμένη απάντηση, αλλά, για να πάρετε μια καλή γεύση από την επόμενη ημέρα της αυτοκίνησης, δεν έχετε παρά να ξεφυλλίσετε το ένθετο «2020» που συνοδεύει αυτό το τεύχος._ Μ. Σ.